25 listopada 1937 roku w Cowes podniesiona została bandera na nowoczesnym kontrtorpedowcu, któremu nadano nazwę "Błyskawica". Był drugim okrętem tego typu po prototypowym "Gromie". Gdynia po raz pierwszy zobaczyła najnowszy nabytek polskiej Marynarki wojennej 1 grudnia.

Warunki finansowe sprawiły, że w przetargu wybrano, uznaną jako drugą, ofertę przedsiębiorstwa J. Samuel White & Co. z Cowes na wyspie Wight. Umowę na dostawę dwóch okrętów: przyszłych „Groma” i „Błyskawicy”, zawarto 29 marca 1935. Strona brytyjska gwarantowała dostarczenie gotowych okrętów po 26 miesiącach od położenia stępki, co dla „Błyskawicy” miało miejsce 1 października 1935. Ceremonia wodowania odbyła się równo rok po rozpoczęciu budowy, 1 października 1936, a matką chrzestną okrętu została Cecylia Raczyńska, żona Edwarda Raczyńskiego, ówczesnego ambasadora RP w Londynie.

Prace wykończeniowe i wyposażenie okrętu uległy niewielkiemu przedłużeniu i formalne zakończenie budowy nastąpiło 1 października 1937, a próby morskie odbyły się we wrześniu i październiku. Podczas przeprowadzonej 22 listopada próby prędkości, "Błyskawica" osiągnęła 40,4 węzła.

Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych, generała Tadeusza Kasprzyckiego, 25 listopada 1937 „Błyskawica” stała się okrętem Rzeczypospolitej Polskiej. Tego samego dnia, w Cowes podniesiono biało-czerwoną banderę, po czym pierwsza załoga, dowodzona przez kmdr por. Tadeusza Podjazd-Morgensterna, przeprowadziła okręt do Polski. 1 grudnia 1937 na podejściu do Gdyni nowy kontrtorpedowiec został uroczyście powitany przez „Wichra” w asyście dwóch trałowców. 

 ORP „Błyskawica” pozostawał w czynnej służbie do 1975 - był jedynym okrętem  alianckim, który uczestniczył aktywnie w działaniach przez cały okres wojny – od 1 września 1939 do 8 maja 1945. Przekształcony w okręt-muzeum, zastąpił w tej roli "Burzę". ORP "Błyskawica" jest dziś jednym z najbardziej charakterystycznych i popularnych miejsc w krajobrazie Gdyni.